خاطرات یک زن ایرانی -بخش دوم

ایستگاه قطار

خیره به عقربه های ساعت..

کی میرسد

آغاز فصل گسستن.....؟؟؟

خطوط ممتد کوچ

در هیاهوی مهاجران،

ناگریز از تجسم وصالی ست

که حزن سنگین سفر را

به زیر کفشهای انتظار لگدمال میکند.

ایستاده ام.

در نقطه آغاز که روزی پایان بود.

در تشویش افکار متلاطم و لجوج.

طنین دلنواز قطار در پیچهای مه آلود نزدیک،

فریاد میشود.

درب هایی که بر ازدحام پوشالی مسافران آغوش میگشاید

و نیشخند انبوه صندلی های تهی از هجمه های ناپایدار....

کنار پنجره پهلو میگیرم

تا سقوط خاطراتم را

از قاب باران زده به تماشا بنشینم.

صدای پای کودکی دوان دوان در واگن،

شیشه ترد مرورم را میشکند.

زنی نشسته آنسوتر از من،

با ساکی پر از روزمرگی های طاقت فرسا.

کلافه،مضطرب، پریشان

با کودکی دیگر در آغوش

که دستهای بهانه اش،

خواب گیسوان مادر را آشفته می کند.

تیر نگاه خسته زن که به نگاهم می خورد،

عکس فردا از طاقچه ذهنم بر زمین می افتد.

نفس عمیقی میکشم.

روی صندلی جابجا میشوم

تا نقطه دید مردی را

که با چهره مشتاق و لبخندی به لب،

مرا مینگرد،

کور کنم.

در انعکاس پنجره،

چسبیده بمن،

تصویر زنی تنها،

با لبانی سرخ و گیسوانی آراسته، آهسته

بغض آسمان را بر صفحه چشمانم کمرنگ میکند.

قطار آرام آرام به نقطه پایان نزدیک میشود

تا رد تب آلود رسیدن را از پیشانی خسته اش پاک کند.

پیاده میشوم.

آنطرفتر

دخترکی هست که انتظارش را بر لبان مرد مشتاق بوسه میزند.

میخندم!!!!

گاهی یک نگاه سرد هم

می تواند روح ناتوان عشق

را در کالبد آدمی به انجماد بکشد.

دستانم را در جیب گره میکنم.

از نقطه تلاقی اینهمه من که فاصله میگیرم

با خودم میگویم

راست میگفت سهراب!!

چشمها را باید شست

جور دیگر باید دید

میشود در آینه امروز،

فردا را دید!!

دخترک ...

من .....

آن زن..!!!

نیلوفر خلعت بری - 30دسامبر 2020- ساعت 01:19 بامداد