دلتنگی های زنانه

دلنوشته و شعرهای عاشقانه

دلتنگی های زنانه

دلنوشته و شعرهای عاشقانه

هنگامه هشیاری


ابرهای مغموم
گرفته دیده امید،
لابه های پیوسته
بر فرش آلوده
به خونابه اذکار،
حنجره های خراشیده
به تکرار استغفار
و پیچکهای قد کشیده
تا سراب فانوسهای دور
که بر ضریح رمالها،
مسحور،
دخیل شعله می بندند.
نه شاخه های ترسان
ابرهای تیره میدرند
نه دانه های تسبیح
شب تابهای شام تارند
و نه هیچ اشکی
التیام دردهای خاک خون آلود.
در پس سایه های موهوم
که بر تار انگشتان ارتجاع
میرقصند،
جز ایستادگان بسته بر تیرک دار
که گواهند بر شعله های بیداری
و ستارگان محبوس،
پاره های شعاع خورشید،
شبزدگان را نشانی دیگر از
فردا نیست.
به شاهدان مدهوش بگو:
"هنگامه هشیاری ست"
که این حصار تاریک
تنها به شرار رسولان شبگیر
سوختنی ست
و مسند ظلام
به هزار پرتو اشرف
که بر مدار صبح "مسعود"
تیرک روشنایی میکارند
عن قریب فروریختنی ست.

https://www.facebook.com/nili.khalatbari/posts/409822220267998?__cft__[0]=AZUGIAxDeKdr86zZBpuTgax45bg27tTxI35-hAGqc9y5XR6ETYfid2syVS-cljp82lB6ktfP6jB2Xrv7XkVYgS5nbbdsle6Qpp8seoX-jxtFS1yFpghgK2yF7BVAy6-jM08&__tn__=%2CO%2CP-R

خاطرات یک زن ایرانی -بخش دوم

خیره به عقربه های ساعت..
کی میرسد
آغاز فصل گسستن.....؟؟؟
خطوط ممتد کوچ
در هیاهوی مهاجران،
ناگریز از تجسم وصالی ست
که حزن سنگین سفر را
به زیر کفشهای انتظار لگدمال میکند.
ایستاده ام.
در نقطه آغاز که روزی پایان بود.
در تشویش افکار متلاطم و لجوج.
طنین دلنواز قطار در پیچهای مه آلود نزدیک،
فریاد میشود.
درب هایی که بر ازدحام پوشالی مسافران آغوش میگشاید
و نیشخند انبوه صندلی های تهی از هجمه های ناپایدار....
کنار پنجره پهلو میگیرم
تا سقوط خاطراتم را
از قاب باران زده به تماشا بنشینم.
صدای پای کودکی دوان دوان در واگن،
شیشه ترد مرورم را میشکند.
زنی نشسته آنسوتر از من،
با ساکی پر از روزمرگی های طاقت فرسا.
کلافه،مضطرب، پریشان
با کودکی دیگر در آغوش
که دستهای بهانه اش،
خواب گیسوان مادر را آشفته می کند.
تیر نگاه خسته زن که به نگاهم می خورد،
عکس فردا از طاقچه ذهنم بر زمین می افتد.
نفس عمیقی میکشم.
روی صندلی جابجا میشوم
تا نقطه دید مردی را
که با چهره مشتاق و لبخندی به لب،
مرا مینگرد،
کور کنم.
در انعکاس پنجره،
چسبیده بمن،
تصویر زنی تنها،
با لبانی سرخ و گیسوانی آراسته، آهسته
بغض آسمان را بر صفحه چشمانم کمرنگ میکند.
قطار آرام آرام به نقطه پایان نزدیک میشود
تا رد تب آلود رسیدن را از پیشانی خسته اش پاک کند.
پیاده میشوم.
آنطرفتر
دخترکی هست که انتظارش را بر لبان مرد مشتاق بوسه میزند.
میخندم!!!!
گاهی یک نگاه سرد هم
می تواند روح ناتوان عشق
را در کالبد آدمی به انجماد بکشد.
دستانم را در جیب گره میکنم.
از نقطه تلاقی اینهمه من که فاصله میگیرم
با خودم میگویم
راست میگفت سهراب!!
چشمها را باید شست
جور دیگر باید دید
میشود در آینه امروز،
فردا را دید!!
دخترک ...
من .....
آن زن..!!!


نیلوفر خلعت بری - 30دسامبر 2020- ساعت 01:19 بامداد



خاطرات یک زن ایرانی -بخش اول

تولد یک زن
حجم آفتابی دیگر بر شانه صبح یخ زده ام سنگینی می کند.
باز هم مشق هرروزه زندگی با یک سمفونی از بتهوون یا باخ ...
کتری آب که سوت میکشد چرتم را پاره میکند.
چه خواب
می دیدم؟
که می داند؟
شاید آغاز فصلی نو ....
میز صبحانه با گلدانی از گلهای خشکیده،
همچون من مات و غرق در سکوت....
و پچ پچ های عاشقانه ات در اتاق خواب...
چه فرقی میکند مخاطب که باشد.
لقمه را در دهانم میگذارم.
طمع نان و پنیرم سالهاست که تکراری ست.
همیشه تلخ...
از در که بیرون میروی
فصل مشترکمان به پایان می رسد.
ظرفها را در حوضچه نوستالژی زندگی ام میشویم.
راستی امروز چند ساله شده ام؟!!..
تقویم خانه در بهتی سنگین فرو‌رفته.
اینجا کسی تاریخ نمیداند.
در غبار آینه چهره زنی پیداست.
خسته، ناامید، با چشمانی بی فروغ..
و چند تار موی سفید زودهنگام
جدیدترین خبر امروزش است.
امید فروریختن دیوار انتظار روزمره را
از صفحه موبایلم می ربایم
و موهایم را شانه میزنم.
هوای رخوت انگیز خانه،
پیچ و تاب موزون گیسوانم را آشفته می کند.
در چهره زن خیره میشوم.
نقش لبخندی سرخ بر لبان رنگ پریده اش میکشم.
" بخند.حتی اگر خندیدن جرم باشد..."
پالتویی که هیچوقت برازنده ام نبود به تن میکنم.
کمربندم را محکم میبندم.
و ایمان دارم که هنوز هم میتوانم با کفش های پاشنه بلند راه بروم.
به پشت سر نگاهی میکنم.
و کتانی های خسته ام که برایم دست تکان می دهند.
به امید دیدار؟؟؟!! نه ...اینبار نه!
خاطراتم را جا میگذارم.
با چمدانی پر از فردا میروم سبکبال و رها.
درب را که میگشایم
هوای سرد زمستانی
بوی نای خانه را از تنم می زداید.
به راه می افتم و زیر لب زمزمه می کنم...
"ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش
بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش"
و کفشهایم که با کوچه هم آواز میشوند:
تق تق.... تق تق..... زنی می آید..
زنی تنها می آید!!!!




نیلوفر خلعت بری - 21 دسامبر 2020 ساعت 4:25 قبل از ظهر

نوید بهار

نوید بهار

آسمان را
هراسی نیست از ظلمتی
که مغضوب هزاران تیر ستاره میشود،
و نه جنگل را پروایی
از غریو پوشالی تبر
که بر تن سترگ درخت،
مغلوب زنگار میشود.
بساط سست زمستان
برچیدنی ست
با هر جوانه ای که نوید بهار میدهد
این زمین بخواب رفته
از طلسم انجماد
با بوسه بذر سپیده
بیدار میشود.

نیلوفر خلعت بری- 04 ژانویه 2021


دلتنگی های دخترانه

 گناه زن چه بود؟؟؟



از آن روز که رقص گیسوانمان در موسیقی باد حرام شد از آن روز که پیکرمان رنگ آفتاب بخود ندید از آن روزها که تیغ بر سرخی لبانمان کشیدند از آن روز که محکوم شدیم به کنج عزلت و خانه نشینی ملاک عفافمان شد. از آن روز که شادی گناه بود و غم روزمرگی مان. از آن روز که نگاه مرد، شد گناه زن. از آن روز که برچسب قبح بر خنده هامان زدند.از آنروز که حذف شدیم خط خوردیم.دیوار امیدمان آنقدر کوتاه شد که دیگر جایی برای آویختن قاب آرزوهایمان باقی نماند. بجایش بر قلبمان پنهانی نقش فردا کشیدیم. آن روز که پوست احساس را میخراشیدند تا مبادا عشق را مجسم کند. پاکی را از روی دامنها زدودند تا بر چادر و چارقد نقش کنند. از آن روز که خیاطان تنها بر قامت مرد ردای سالاری دوختند از آن روز که حق انتخاب از ما گرفته شد.گلویمان را فشردند تا راه فریاد بر ما ببندند. از آن روز که شعر فریبندگی و فریبکاری شد تمثال زن.آن روز که گم شدیم در کوچه پس کوچه های کودکی تا شرم بلوغ را بر پیشانیمان فرو کنند. از آنروز که ناقص العقل و ضعیفه خوانده شدیم.آن روز که جنسیت شد ملاک برتری. آن روز که قامت دختران بنوع خلقتش خمیده شد. از آن روز که خط دیدمان را تا زمین تنزل دادند چرا که سقوط بشر از عرش به فرش را بنام زن نگاشته بودند... از خاطره تمام آن روزها تا کنون تنها یک سوال در ذهنم باقی مانده :....


آیا به راستی سیب سرخ را حوا چیده بود؟؟؟


نیلوفر خلعت بری 

https://m.facebook.com/story.php?

story_fbid=337314954185392&id=100037206706576

۵ اکتبر ۲۰۲۰-ساعت۲۳:۱۸

"http://faryade-zanane-irani.spotblog.com